روزها

مرگ، زندگی و خدا. شاید بهتر است خدا بیاید این پایین، کنار تو تا ببیند چه آسان می کشی و ساده تر زنده می کنی. آن ِ نوشتن این ها لحظه ای است که نیستی. من بیدار شده از خوابی ناگهان و رویایی عجیب کز کرده ام کنج تراس کهنه این خانه غمگین و برای تو می نویسم. بی خیال کابوسی که دیده ام. بغض کرده ام و هی شعر می خوانم برای تو. توی ماسماسک آبی رنگ گوشی تا بشنوی. اما تو نیستی. عصر روزی است که تو دلخوری. که فکر می کنی اولویتم نیستی. که فکر می کنی . . . جانان. می شود یک لحظه فکر نکنی. یک لحظه تنها ببینی حال ِ این لحظه چیست؟ باز هم می توانی آن همه مطمئن باشی؟ مطمئن نیستم . . .   27 آبان 95 روزها...

نشسته ام کنج تراس افسرده دفتر آهن و آهن جلوی من ایستاده. از حال بد می پرسد. می گویم و می پرسم که چه کنم؟ نگاهش تلخ میشه و میگه تو تجربه بعدیش یاد می گیره. بغض گلوم رو می گیره و می گم تجربه بعدی؟ میگه آره. ببخش اگه خیلی رک بود.

 

پی نوشت: محزونم.

 

27 آبان 95

روزها...

نگران حال توام، اما هیچ راهی بهت نیست . . . نه که گوشیت رو‌ جواب ندی یا در دسترس نباشی (که نیستی) نه، هیچ‌طور نمی‌گی بهم که چرا حال‌ت خوش نیست . . . که چی شده . . . این روزها تنها نگرانی‌م تو نیستی، گربه‌مون هم هست . . . دارند دریافتی‌های ما رو هی تعویق می‌اندازند و من هنوز نتونستم خودم رو منتقل کنم به پایین، به انباری . . . 

ناراحتم و نگران

روزها...